Genieten zonder grenzen

Ook al is ze pas geleden geopereerd en verhuisd naar een zorgwoning, ze geniet nog net zo van het leven als voorheen. “Backpacken en reizen met het vliegtuig kan ik niet meer, maar ik kan nog heel veel wél”, vertelt Janny de Vaan uit Sint-Oedenrode. “Sterker nog: ik kan opeens weer vooruitkijken! Tijd om mijn bucketlist weer aan te vullen met leuke dingen.”

Dit artikel verscheen eerder in Meij magazine. Dat kun je ook hier doorbladeren. 

Verhuizing met perspectief

Na jaren in een seniorenwoning in de straat Gerst, is Janny deze zomer naar een gelijkvloers appartement in het centrum verhuisd. De oude woning was zo ver van het dorp dat ze doodop was als ze met haar scootmobiel naar de supermarkt was geweest. 

Ook was er geen zorg nabij. In haar nieuwe appartement dichtbij Odendael wordt ze verzorgd door medewerkers van Brabant Zorg. “Laatst ben ik gevallen en binnen zeven minuten was de wijkverpleging hier om te helpen”, aldus Janny. “Ik kan op mijn gemak naar de supermarkt op mijn scootmobiel, zonder dat het veel tijd of energie kost. Als ik dat vroeger vanuit de Gerst deed, was ik doodop.”

“Hoe dieper de dalen, hoe hoger de pieken. Ik probeer van het negatieve altijd iets positiefs te maken.”

Qua gezondheid zit het Janny niet mee. “Ik ben net thuis van mijn 73e ziekenhuisopname. Ik ben hartpatiënt en was eigenlijk al opgegeven. Ik zou nog een jaar te leven hebben en had mijn bucketlist bijna afgewerkt. Totdat de cardioloog toch met een nieuw idee voor een operatie kwam. En je raadt het al: hij slaagde erin me weer een toekomst te geven!” Na zeven weken in het ziekenhuis is Janny weer thuis. Ze heeft weer een vooruitzicht. Er kan weer van alles bij op haar bucketlist. “Bij het ontslag gaf de cardioloog me nog een compliment over mijn positieve insteek. Zelfs als er iets misging of onprettig was bij een behandeling, kon ik er tien minuten later alweer om lachen. Zo sta ik gewoon in het leven. Je moet er zelf iets van maken.”

Complimenten voor Woonmeij

De verhuizing an sich ging niet zonder strubbelingen. Het speciale spoeltoilet zou mee gaan en op de dag van verhuizing aangesloten worden. Dit bleek niet te kunnen, met wekenlang boren en kappen tot gevolg. Toch is ook hier Janny’s positieve insteek te merken. “Met het aanpassen van de woning ging niet alles goed, maar Woonmeij heeft het keurig opgelost. Ze gaven geen aannemers de schuld, maar namen hun verantwoordelijkheid en compenseerden me voor de overlast. Klagen is te makkelijk, vind ik. Dat het goed afgehandeld is, mag ook  gezegd worden.”

Leven vol avontuur

Als je rondkijkt in de woning, zie je dat Janny een avontuurlijk leven leidt. Er hangt een zelfgemaakte wereldkaart aan de muur. Die geeft aan waar ze allemaal geweest is. Van elke plek op de wereld heeft ze een potje zand meegenomen. “Ik heb zo’n veertig reizen gemaakt en 72 landen bezocht in mijn leven. Eén keer ben ik zelfs letterlijk de wereld rond gegaan met boot en vliegtuig. Sinds ik ziek ben, kies ik voor cruises. Op een cruiseschip kun je namelijk prima uit de weg met beperkingen. Er is een goede medische staf aanwezig, waar ik ook een paar keer gebruik van heb moeten maken.”

Veel avonturen zal ze nooit vergeten. “Ik weet nog dat ik in 1994 in een nieuw glazen hotel op Cuba was. Fidel Castro was daar ook om te spreken met het hotelpersoneel. Met z’n tweeën hebben we een Cuba Libre gedronken aan de bar. Ik kreeg een handkus van hem. Dichter bij huis heb ik een tijdje terug een van mijn grootste wensen van mijn bucketlist vervuld: helikopter vliegen. De oude overburen van de Gerst hadden dit voor me geregeld in de provincie Zeeland. Ook nu ik niet meer kan vliegen, heb ik nog genoeg wensen. Het Zuiderzeemuseum en de Kinderdijk bijvoorbeeld. Ik kom eraan hoor, even aansterken nog!”

Bedankje voor de buren

Als ze iets fitter is, wil ze ook een bedankborrel organiseren voor de oude buren van de Gerst. “Ze zijn altijd zo lief voor me geweest. En nóg. Op de dag dat ik de taxi uitstapte na terugkomst uit het ziekenhuis, stond een van mijn vroegere buurvrouwen me op straat op te wachten. Zo hoefde ik niet alleen thuis te komen. Een andere vriendin had boodschappen gedaan. De taart stond klaar. Een nieuwe buurvrouw van de overkant van de galerij heeft wekenlang voor mijn post gezorgd. Een andere buurvrouw stond binnen een uur op de stoep om te vragen of ze iets kon doen. Terwijl ik haar nog amper ken. Goud waard dit soort mensen.”